Cena sławy czyli „Wołanie kukułki" Roberta Galbraitha

Tytuł: Wołanie kukułki

 

Autor: Robert Galbraith

Cykl: Cormoran Strike

Tom: 1

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Data wydania: 2013

Liczba stron: 456

Tłumacz: Anna Gralak

Kategoria: Kryminał

Ocena: 7/10

Kiedy znajomi namawiali mnie żebym sięgnęła po książki Roberta Galbraitha czyli J.K. Rowling pod pseudonimem, nie byłam do tego pomysłu przekonana. Harry Potter, ze wszystkimi zaletami i wadami tych książek, miał przeogromny wpływ na moje życie i chociaż odróżniam dzieło od autora to byłoby mi trudno zaakceptować gdyby kolejna książka pani Rowling, nawet z innego cyklu, całkowicie zawiodła moje oczekiwania. Nie byłam gotowa na takie rozczarowanie i z tego powodu od wielu lat konsekwentnie odmawiałam czytania o Cormoranie Strike'u. Mijały lata i dziś cykl ma już siedem tomów, a ja wciąż bym nie usiadła do lektury gdyby nie to, że dosłownie mi ją przyniesiono do domu. Przez kilka miesięcy Wołanie kukułki zerkało na mnie z moich książkowych wież i w końcu się poddałam.

Rozpoczynając tę lekturę trzeba pamiętać, że to nie tylko kryminał, ale również pierwszy tom wielotomowego cyklu. Dlatego na tych 456 stronach nie tylko śledzimy przebieg dochodzenia w sprawie supermodelki Luli Landry, ale także poznajemy głównych bohaterów - Cormorana Strike'a, weterana wojennego i prywatnego detektywa, który znajduje się na życiowym zakręcie oraz Robin Ellacott, którą zbieg okoliczności sadza za biurko jego asystentki. Dla Strike'a sprawa Landry to szansa na odbicie się od dna i zarobek, tymczasem dla panny Ellacott praca w agencji detektywistycznej to spełnienie marzeń. Te dwa nie do końca spójne cele będą im utrudniać wzajemne porozumienie, a czeka ich wiele wyzwań. Równocześnie prowadzona przez nich sprawa Luli to więcej pytań niż odpowiedzi, mnóstwo kłamstw i niedopowiedzeń, demaskacja prawdziwej ceny życia na świeczniku.

Mejle Luli Landry uświadomiły mu - raczej jego trzewiom niż mózgowi - coś, czego nie zdołały uświadomić liczne zdjęcia: że na tamtej zaśnieżonej londyńskiej ulicy w zderzeniu z ziemią zginęła prawdziwa żywa śmiejąca się i płacząca istota. Przewracając strony kartoteki, Strike miał nadzieję, że zauważy przemykający cień mordercy, a zamiast tego ukazał mu się duch samej Luli spoglądający na niego - jak niektóre ofiary brutalnych przestępstw - zza resztek swojego przerwanego życia.

W mojej opinii Wołanie kukułki to bardzo dobry brytyjski kryminał, zarówno dosłownie z powodu miejsca akcji, jak i ze względu na pewną mechanikę fabularną i klimat. Bardzo pozytywnie odebrałam fakt, że w końcu czytam kryminał, w którym jest coś zbudowane i opiera się to na jakimś dochodzeniu, pracy detektywistycznej, zbieraniu dowodów, rozmowach ze świadkami, z policją. W ostatnich latach mam przesyt kryminałów, w których rozwiązanie historii albo jest przewidywalne od połowy książki, albo na siłę klejone "żeby było", a niekoniecznie "żeby miało sens". Dlatego wysoko oceniam pomysł na książkę, chociaż przyznaję, że pod koniec domyślałam się "kto zabił" i wytypowałam to słusznie. ;) 

Równie wysoko cenię to, że nie epatowano flakami. W ostatnim czasie wiele kryminałów wybiera ścieżkę brutalnych opisów zamiast fabuły i poza tym, że momentami dochodzi to w mojej opinii do skrajności i mnie przynajmniej już to niesmaczy, to zwykle to po prostu nie jest dobra książka. Wołanie kukułki pod tym względem się wyróżnia i moim zdaniem nawiązuje do najlepszych czasów kryminału.

Rozpoczynając lekturę byłam ciekawa jeszcze dwóch kwestii - jak wypadną bohaterowie oraz sama historia, bo jednak kryminałów już się naczytaliśmy, więc czy J.K. Rowling może nam jeszcze cokolwiek ciekawego zaproponować? 

Postacie są bardzo mocną częścią Wołania kukułki i to nie tylko w osobach Cormorana i Robin. Historia Luli opierała się na wielu bohaterach i wydaje mi się, że dzięki nim stworzono ciekawą i dosyć wiarygodną opowieść. Myślę też, że dalsza historia może być bardzo interesująca, nawet jeśli da się wyczuć, w którą stronę autorka podąży, zwłaszcza, że odnoszę wrażenie, że Robin i Cormoran zaskoczą nas jeszcze niejednym sekretem. 

W kwestiach fabularnych czuję się przekonana, wydaje mi się, że Wołanie kukułki to dobry i spójny kryminał. Nie jest wstrząsający, ale sensownie zbudowany, oparty na detektywistycznej pracy, po przeczytaniu której udało mi się dojść do tego kto zabił. Natomiast czy jest tu coś zaskakującego fabularnie? Niespecjalnie. Nie czuję powiewu świeżości jak przy Harrym Potterze, ale z drugiej strony może nie ma sensu tego oczekiwać. To po prostu kawał dobrego kryminału i tyle. Zaczynam jednak przeczuwać, że autorka będzie popadała w dłużyzny. Trochę się tego spodziewałam patrząc na liczbę stron kolejnych tomów cyklu (pierwszy to 456 stron, trzeci - 496, ale siódmy to aż 960!), ale fakt, że wyczuwam to już w pierwszym tomie cyklu nieco mnie smuci. Nie przekonuje mnie to nabijanie licznika. Pompowanie liczby stron zwykle nie kończy się niczym dobrym dla historii, a naprawdę niezwykle rzadko mam refleksję, że książka była mi za krótka. Zazwyczaj jest dokładnie odwrotnie. Jestem ciekawa jakie wnioski przyniesie lektura kolejnych części i wtedy się przekonamy. 

I tak oto moje pierwsze spotkanie z Robertem Galbraithem już za mną. Wołanie kukułki okazało się bardzo satysfakcjonującą lekturą, naprawdę porządnym kryminałem, a jeszcze lepszym początkiem cyklu. Po takim otwarciu nie mogę się doczekać kolejnego tomu i Jedwabnik pospiesznie ląduje na moim czytniku. Przyjemne zaskoczenie, a chociaż z Harrym Potterem historia Cormorana Strike'a nie może w żaden sposób konkurować, to moje obawy zupełnie się nie sprawdziły. :)

| Wołanie kukułki | Jedwabnik | Żniwa zła | Zabójcza biel | Niespokojna krew |

| Serce jak smoła | Wartka śmierć |